Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος οδηγεί σε εκρήξεις στη Θεσσαλονίκη

Πέρα από την ημιμάθεια και τις ιδεοληψίες, οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται τελευταία με τη μορφή «εκρήξεων» για τον ΧΥΤΑ Μαυροράχης, για τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από την επεξεργασία βιομάζας στα Βασιλικά και για τη δημιουργία μεταλλουργίας χρυσού στις Σκουριές επαναφέρουν στο προσκήνιο την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους μηχανισμούς του κράτους. Αλλά και τη νοοτροπία της… δήθεν δημοκρατικότητας, σύμφωνα με την οποία σε όλα τα θέματα δίκιο έχουν οι πολλοί ή όσοι φαίνονται περισσότεροι επειδή κάνουν φασαρία.

Και στις τρεις αυτές υποθέσεις που εξελίσσονται σχεδόν ταυτόχρονα γύρω από τη Θεσσαλονίκη υπάρχουν δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις που προωθούνται με βάση το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο. Σε πάμπολλες περιπτώσεις όσοι έχουν αντιρρήσεις προσφεύγουν στα δικαστήρια, τα οποία μέχρι σήμερα με τις αποφάσεις τους δεν εμποδίζουν την πρόοδο των έργων. Κι όμως οι αντιρρησίες δεν πτοούνται. Επιμένουν διότι θεωρούν πως σε τελευταία ανάλυση όλα καταλήγουν στη λαϊκή βούληση, δηλαδή –όπως οι ίδιοι μεταφράζουν- στη δική τους βούληση. Ιδιαίτερα στην παρούσα πολιτική συγκυρία, κατά την οποία υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα έχει τη δύναμη να επιβληθεί στους κανόνες της Ευρωζώνης,  η λογική της… λαϊκής κυριαρχίας που δικαιολογεί ακόμη και τη βία επανέρχεται δριμύτερη στο προσκήνιο. Άλλωστε στο παρελθόν υπάρχουν περιπτώσεις που τελικά η θεσμοθετημένη νομιμότητα υποχώρησε –στην πραγματικότητα τσαλαπατήθηκε- από τις αντιδράσεις ομάδας πολιτών.

Όλα αυτά μεταφέρουν την εικόνα μιας χώρας ελάχιστα σοβαρής. Μιας Πολιτείας ασταθούς και αφερέγγυας, την οποία δεν εμπιστεύονται οι πολίτες της. Ούτε εκείνοι που τηρούν τους κανόνες, αποδέχονται το νομοθετικό πλαίσιο και αναγνωρίζουν την κρίση και την ετυμηγορία των δημοσίων αρχών, ούτε –πολύ περισσότερο- όσοι θεωρούν ότι οι νόμοι, όταν δεν βολεύουν τα συμφέροντα και τις ιδέες μας καλό είναι να αλλάζουν.

Επενδύσεις σαν κι αυτές που έχουν ξεσηκώσει κάποιους στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης υπάρχουν σε πολλά ανεπτυγμένα μέρη του κόσμου. Για παράδειγμα, χρυσορυχείο σαν της Χαλκιδικής λειτουργεί σε τουριστική περιοχή της Φινλανδίας. ΧΥΤΑ βρίσκει κανείς στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία, ενώ μόνο στη Γερμανία υπάρχουν 7000 μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με επεξεργασία βιομάζας, δηλαδή αποβλήτων από βουστάσια και κτηνοτροφικές μονάδες. Μόνο που –σου λέει ο άλλος- διαφορετικό πράγμα είναι το φιλανδικό, γερμανικό και καναδικό κράτος, που τηρεί με αυστηρότητα νόμους και διαδικασίες, ενώ προστατεύει το περιβάλλον και τους ανθρώπους, και διαφορετικό πράγματα η Ελλάδα του μπάχαλου, της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Εν μέρει σωστό επιχείρημα, αφού υπάρχουν περιπτώσεις πλημμελούς άσκησης καθηκόντων δημοσίων λειτουργών και υπηρεσιών. Εν πολλοίς, όμως, πρόκειται για φτηνή δικαιολογία, που μοιάζει με κάποιον δίμετρο υπέρβαρο, ο οποίος προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δαχτυλάκι του.

Η αληθινή μεταρρύθμιση στη χώρα μπορεί να αρχίσει από τη Θεσσαλονίκη και την αποδοχή των δημοσίων αρχών, χωρίς αναστολές και προαπαιτούμενα. Αξίζει, ίσως, και να ρισκάρουμε μια τέτοια προσέγγιση. Αλλιώς καμία παρέμβαση, πολύ περισσότερο καμία σοβαρή επένδυση, δεν πρόκειται να γίνει στην περιοχή.

του Γιώργου Μητράκη

πηγή: http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=213927