Τροχαίο και εγκατάλειψη - και δικαστική επιβράδυνση....

Από την Sostegr

Δύο μεγάλα θέματα θίγει πρόσφατη ανάρτηση του Πανελλαδικού Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα»: αφενός της συχνής εγκατάλειψης των θυμάτων τροχαίων συμβάντων και αφετέρου την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης

Λίγο η ζέστη, λίγο οι πολιτικές εξελίξεις, λίγο οι φωτιές,  όχι δηλαδή ότι χρειαζοταν και πολύ, τα ΜΜΕ εξαφάνισαν το θέμα των τροχαίων εγκλημάτων παντελώς από την θεματολογία τους. Παραδόξως αυτά συνέχισαν να συμβαίνουν όπως πάντα.

Οι αγωνιώδεις κραυγές δημοσιογράφων και πολιτικών για το μέλλον της χώρας (κάποιος έβαλε ακόμα και τα κλάματα) δεν αφορούσαν σε καμία περίπτωση και τα τροχαία μια και αυτά είχαν να κάνουν με το παρόν. Και αυτοί οι άνθρωποι αγωνιούν για το μέλλον…

Πάνω από  40.000 νεκροί από τροχαία από το 1990 μέχρι την έναρξη των μνημονίων είναι κάτι που δεν έχει ιδαίτερη σημασία. Η ζωή έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το ποιός και με το με ποιον τρόπο την αφαιρεί. Τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοια. Είναι τα θύματα της «κακιας ώρας» (για τους δράστες, τους συνηγόρους τους, για τους απολογητές του έμπλεου ψυχοπαθολογίας συστήματος οδικής κυκλοφορίας)  και της «αμέλειας» (για την δικαιοσύνη).

Είναι όχι ο 5ος αλλά ο 6ος τροχός της αμάξης αυτής της κοινωνίας που η αναβάθμιση των αξιών της αποτελεί μύθο ανώτερο και αυτού του Σισύφου. Κανεις δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τον 6ο τροχό. Πλήρης αδιαφορία παντελής έλλειψης σχεδιασμού, άρνηση ακόμα και προβληματισμού γύρω απ το θέμα.

Ας είναι καλά οι στατιστικές και οι «αλήθειες» που μπορούν να κατασκευάσουν και ας ασχοληθούμε με τα ζωτικά ζητήματα, τα  μέτρα για την ενίσχυση της αγοράς του αυτοκινητου και την μείωση των προστίμων για τους παραβατες του Κ.Ο.Κ.

Τα πέντε τελευταία χρόνια είναι  γνωστο πως ένα μεγάλο μέρος συνανθρώπων μας βρέθηκε σε τέτοια δεινή θέση που επέζησε μόνο χάρη στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των  «άλλων» που μέσα από τις δομές αλληλεγγύης έκανε πράξη αυτό που αντιλήφθηκε θεωρητικά ή βιωματικά, πως: ο άλλος είμαστε εμείς.

Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε να ενισχύεται ιδιαίτερα ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας που ανέπτυξε στο έπακρο όλα τα χαρακτηριστικά της ιδιοτέλειας και του φιλοτομαρισμού και βρήκε τρόπο και τόπο να εκφράσει τα φονικά του ένστικτα. Μιλάμε για τους κατά συρροήν δολοφόνους της ασφάλτους που εγκαταλείπουν τα θύματα τους. Εχουμε πει επανειλημένα πως μονο ντήλερ της μηχανοκίνησης ή αφελείς  «αντιλαμβάνονται» τον δρόμο, τον ελληνικό ιδιαιτερα δρόμιο, ως πεδίο δημοκρατίας, όπου «χίλιοι καλοί χωράνε», όπου τα προβλήματα εντοπίζονται στην έλλειψη ευγένιας, γνώσης των κανόνων οδήγησης κλπ.

Όταν η πολιτεία αυτό που διασφαλίζει είναι:

Α) άθλιο οδικό δίκτυο κορεσμένο από αυτοκίνητα                                       

Β) διαρκή αύξηση του αριθμου μηχανοκίνητων και ιδιαίτερα φορτηγων και ΙΧ     

Γ) καθήλωση ή αποδομηση των Μεσων Σταθερής Τροχιάς                            

Δ) παντελή έλλειψη επιτήρησης της εφαρμoγης του Κ.Ο.Κ. (εκτος του παρανομου παρκαρισματος)   

Ε) τα υψηλότερα πανευρωπαικά όρια ταχύτητος εντός πόλεων.                  

ΣΤ) την πλήρη ατιμωρισία της συντριπτικής πλειοψηφίας των δραστών θανατηφόρων τροχαίων εγκλημάτων που ακόμα και με αποκλειστική υπαιτιότητα θα «τιμωρηθουν» μετά από χρόνια με μια ποινή μερικων μηνων πάντα με αναστολή και   δεν θα στερηθουν ούτε για μια μέρα την άδεια οδήγησης ή την ελευθερία τους ακόμα και σε περιπτώσεις τροχαίου & εγκατάλειψης.

Τότε τι δεν καταλαβαίνεις;

Αν είναι κάτι που πραγματικά δεν καταλαβαίνεις μπορείς να το βρείς όχι στα δελτία ειδήσεων και στις μεγάλες εφημερίδες αλλά δυστυχώς  πλέον μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε  τοπικά έντυπα.

Ο Ιούλιος του 2015 αποτελεί ακόμα ένα μήνα αγριανθρωπισμού κατά τον οποίο τα βαμπίρ των δρόμων σκότωσαν και εγκατέλειψαν ανθρώπους ενώ τα ΜΜΕ  έσβηναν τα ίχνη τους.

Μόνο φρίκη προκαλεί το γεγονός πως ο βαρυς τραυματισμός ( 12 Ιουλίου στην Αθήνα) και ο θάνατος ενός μοτοσυκλετιστή, του Γιώργου Σπηλαιώτη,  μετά από χτύπημα και εγκατάλειψη και η έκκληση των δικών του για αναζήτηση μαρτύρων απ όσο μπορεσαμε να ψαξουμε δεν δημοσιοποιήθηκε από κανένα «σοβαρό» ΜΜΕ αλλά μόνο από το facebook της αδερφης του θύματος και την σελίδα της λέσχης μοτο στην οποία ανήκε απ όπου το αναπαρήγαγαν εκατοντάδες άλλοι χρήστες.

Δεν είχαν ιδιαίτερα καλύτερη αντιμετώπιση βέβαια τα παρακάτω που εντοπίσαμε:

6/7 Ζάκυνθος: Τροχαίο με εγκατάλειψη δικυκλιστή

9/7 Θεσσαλονίκη: Θανατηφόρο τροχαίο με εγκατάλειψη πεζού.

20/7 Μεσολόγγι: Τροχαίο με εγκατάλειψη οκτάχρονης ποδηλάτισας

23/7 Τρίκαλα: Τροχαίο με εγκατάλειψη τραυματία οδηγού από άλλο ΙΧ.

Ο κατάλογος προφανώς είναι ατελής και κάποιοι δράστες ακόμα αναζητούνται. Η τροχαία εκδίδει ανακοινώσεις αναζήτησης μαρτύρων τις οποίες διακινουν οι oiκογένειες και οι φίλοι των θυμάτων! Το ΕΣΡ φυσικα δεν μπορεί να προσβάλει την ελευθερη ραδιοφωνία και τηλεοραση και να επιβαλει να μεταδίδονται, ούτε η κυβέρνηση μπορει να το επιβάλει στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση!

Είμαστε μια χώρα πού σέβεται απόλυτα τα δικαιώματα του φονιά και την ιερότητα του φόνου όταν αυτός συμβεί στο δρόμο.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως 7 χρόνια μετά δεν έχει γίνει ούτε το πρωτόδικο για το φόνο και την εγκατάλειψη του Αγγλου ποδηλάτη Ian Hibell.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως 6 χρόνια μετά δεν έχει γίνει ούτε το πρωτόδικο για το φόνο και την εγκατάλειψη του 15χρονου πεζού Σόλωνα Καρυδάκη.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως για τον φόνο και την εγκατάλειψη του ποδηλάτη Γιώργου Ζήση στα Γιάννενα, ο δράστης που εντοπίστηκε μέρες μετά αφέθηκε αμέσως ελεύθερος.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως για τον βαρύτο τραυματισμο και την εγκατάλειψη των επτάχρονων διδύμων Maciorowski και της μητέρας τους ο δράστης αφέθηκε αμέσως ελεύθερος.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις (και όχι μόνο) οι δράστες εκτός από την ελευθερία τους διατήρησαν και την άδεια οδήγησης τους.

Ας μην απορούμε για το πώς είναι δυνατον να εμφανίζεται και να γιγαντώνεται αυτή η συμπεριφορά στους δρόμους.

Οι ατομικές ευθύνες υπάρχουν πάντα, αλλά τα άτομα δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν όλο αυτό το κακό αν δεν είχαν συμπαραστάτη τους το κράτος. Γιατί (και) στο δρόμο το κράτος δεν είναι διαιτητής. Είναι με τον ισχυρό. Μ αυτόν που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα.

Γιώργος Κουβίδης